Nikon D800, Nikon 16-35 mm f/4G ED VR II AF-S Nikkor - 30mm, 1/500 sec
bij f/6.3.
Bewerking: Adobe Lightroom en Google NIK Silver Efex Pro
Bewerking: Adobe Lightroom en Google NIK Silver Efex Pro
Twee foto's van die middag blijven me bij. Op de eerste ligt de focus op een imposant grafmonument voor een een vader en een moeder die twee jaar na elkaar op redelijk jonge leeftijd - begin 60er jaren - overleden zijn aan begin van de 20e eeuw. Het is opgericht door hun enig kind - dat dus veel te vroeg zijn/haar beide ouders verloren heeft. Het verdriet dat uit het monument spreekt is immens: een gestalte in een soort monnikengewaad heeft de armen uitgestrekt over beide gedenkstenen in de muur en staat met diep gebogen hoofd, het gezicht in de capuchon van de pij 'unheimisch' verborgen, en met één knie opgetrokken - schijnbaar verpletterd (gekruisigd?) door verdriet en wanhoop kijkend naar de grond.
Ik werd
diep geraakt door dit in steen gebeitelde verdriet dat nog net zo
hevig tot te bezoeker spreekt als een eeuw geleden. Ik wilde dat
gezicht
zien, deze dood in de ogen kijken - dus ging ik plat op mijn rug op de
grond liggen voor dit monument, en keek en fotografeerde quasi vanuit
het graf omhoog.
Toen zag ik het
gezicht in de duisternis van de capuchon - dat serene rust
uitstraalde,
met liefde neerkeek - schijnbaar of echt? - op mij. En daarboven een
krans van groen en dan de blauwe hemel, met zachte veegjes wit van
wolken. Ik zag berusting in die blik - dat troost en vrede gevonden
is.
Wonderlijk hoe een ander perspectief tot een geheel andere beleving
kan
leiden, en tot een andere (voor mij niet vreemde) kijk op de dood, als
het afleggen van het oude en het begin van iets nieuws.
Nog in die geest zag ik iets later zag bovenstaand beeld, dat ik
uiteindelijk heb uitgekozen als eerste foto voor de Beeldspraak. Ik geef
het als titel "Shades of Life" - een Engelse titel omdat 'shade' zowel
staat voor schaduw als nuance. Een
beeld dat dan ook gekenmerkt wordt door de zachte tinten en helderheden van steen en bladeren,
schaduwen en vormen, schuine en rechte lijnen - met zonlicht in het
midden. Op de achtergrond een monument van rouw en dood, daarvoor jong
leven dat de strakke maar aangenaam verzachte lijnen van het graf
doorsnijdt en glanst in het lentelicht.
Een verbeelding van de periode
waarin ik mij voel - op een kantelpunt naar een nieuw leven, dat broos
zich nu nog dapper afzet tegen -, maar spoedig zich het met het
essentieel waardevolle van wat voorbij is zal voeden en sterken. Dood,
acceptatie en nieuw leven in één beeld - vol van de zachtheid en
vriendelijkheid die nodig is om afscheid te nemen van wat voorbij is en
jezelf te laten groeien in waar je hart ligt. De harmonie van elementen
en tinten die in kleur al mooi was heb ik versterkt door het beeld in
zwart/wit om te zetten.
P.S.: Meer foto's van deze trip op www.geja-vu.nl onder Perspectief.