Fundgrube

Op 6 september had ik de opening van mijn nieuwste expositie bij Galerie SPW59 in Haarlem - in het kader van de Spaarnekunstroute. Het organiseren van zo’n expositie is nog een hele onderneming. En dan heb ik het nog niet eens over de marketing eromheen, om te zorgen dat er mensen op af komen. Het meeste geworstel zit hem in het selecteren van het juiste materiaal zodat een geheel ontstaat. Je hebt meestal niet een heel museum tot je beschikking waar je alle kanten van je werk kunt laten zien. Bovendien is exposeren een dure grap die aardige investeringen vergt - je gaat daarvoor ook niet elke keer opnieuw grote afdrukken maken. In dit geval had ik ruimte voor ongeveer 15 foto’s in drie series - twee ervan had ik al beschikbaar (Places of Healing; Places of Meaning). Er moest dus een derde serie geselecteerd worden in het verlengde van de andere twee. Dat werd na veel wikken en wegen, en op instigatie van Annette en Alexa de eigenaren SPW59, een vijftal foto’s uit de Fundgrube reeks - die ik in 2013 maakte tijdens een weekend índustrial heritage’ in Dortmund. Uiteindelijk selecteerde ik daaruit vijf die mooi bij elkaar pasten - die door Fotostudio Panda fraai op fors formaat (60x90cm) op dibond werden afgedrukt.

Ook wilde ik foto’s combineren met beeldende teksten, net als op mijn website. Al doende schreef ik niet alleen toelichtingen bij de drie series, maar ook een gedicht dat precies verwoordt wat er door mij heengaat als ik op zo’n plek ben. Zo’n gedicht kan ik ook alleen maar schrijven als ik in een flow ben. Vanuit diezelfde flow waarin zo in een paar weken tijd het hele concept ontstond, gebaseerd op het idee dat er een rechte lijn moet tussen wat ik voelde bij het fotograferen van deze bijzondere plekken en mijn associaties en verbeelding tijdens het nabewerken en hoe het bij de bezoekers binnen moet komen.

Hoe fijn is het dan dat blijkt dat dat overkomt. Het mooiste compliment dat ik tijdens de opening kreeg was dat mensen echt geraakt werden door wat ze zagen. En helemaal dat iemand zo geraakt werd dat zij één foto (de onderstaande) niet meer van haar af kon zetten en het wel moest kopen. Die prijkt nu op 100x150cm formaat boven haar bank.
  

 
Het mooie is dat ik datzelfde weekend ook geraakt werd door het contact met mijn tante Petra en door een golf van inspiratie over een nieuwe kant die ik op wil met mijn leven. Het een komt niet los van het ander. Als je echt bewogen wordt, dan beweegt het op verschillende niveaus.

Sax

Onlangs was ik gevraagd door Rachel, de vriendin van mijn oudste zoon, om ten behoeve van de website voor haar saxofoonschool (www.saxschoolrcl.nl - binnenkort 'live') foto's te maken van haar en haar leerlingen. Dus toog ik er op een mooie augustusdag op uit. De locatie was een sportclub in Rijswijk, waar we na enig zoeken een rustig zaaltje vonden met net voldoende licht om aan de slag te kunnen.

Ik moet opmerken, dat mensen fotograferen en zeker portretteren niet vanzelfsprekende onderwerpen voor mij zijn, ik moet er best iets voor overwinnen. Als fotograaf blijf ik liever op de achtergrond en neem ik de dingen (en mensen) zoals ze zijn. Ik grijp liever niet in, stuur niks, ensceneer niet - laat de dingen op mij inwerken. Heel anders dan bij portretteren - dan moet er een samenspel zijn dat enige losheid en improvisatie van het model vraagt - maar ook van mijn kant een spelen en sturen, vanuit een visie en echte belangstelling voor de mens in zijn of haar 'ding'. Toch gaat me dat eigenlijk geleidelijk aan steeds beter af. Dat bemerkte ik nu ook. Dankzij de muziek op de achtergrond werden niet alleen de modellen losser, ik kwam er zelf ook beter in. Natuurlijk gaat het bij het ene model beter dan bij de ander, maar je komt toch eerder in de juiste 'groove', om het maar in muziektermen te zeggen. 
    

   

Thuis merkte ik pas goed hoe het uitgepakt heeft. Het zijn echt muziekplaten geworden - de mensen worden anders bij het beroeren van hun geliefde instrument, en dat (plezier - en concentratie) zie je. Ik pikte die 'groove' die uit de foto's sprak weer op en kwam al improviserend op een stijl die denk ik recht doet aan het instrument en het ritme, versterkt door een vaak opzettelijk dynamische (lees: scheve) compositie. Het was daarmee niet alleen leuk om te doen, maar ook heerlijk om met het resultaat bezig te zijn (met een muziekje op de achtergrond - natuurlijk!). Binnenkort is het resultaat te zien op de nieuwe website!